Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Συμπέρασμα 4ο

Ευτυχούμε μέσα απ την δυστυχία μας...

Συμπέρασμα 3ο

Η πραγματική αγάπη πληγώνεται μόνο όταν δεν μπορεί να εκδηλωθεί...

Συμπέρασμα 2ο

Καλός άνθρωπος ειν ο λιγότερο κακός....

Ατιτλο (Ιούλης 2006)

Την ώρα που θα γεμίζει το μυαλό μου με άδειες σκέψεις
Θα φανείς απ το πουθενά σαν το όνειρο
Και θα ρωτήσεις γι αυτή την ώρα
Θα ρωτήσεις: "T'ι ώρα είναι;"
Kαι θα αποκριθώ: "Η ώρα του Παραλόγου"
Το Παράλογο θα ξεγλυστρίσει μέσα απ το νέφος
Και θα απευθυνθεί στην Λογική:"Η ώρα δεν υπάρχει,
εσύ την δημιουργείς"
Τότε η Λογική θυμωμένη που το Παράλογο
αμφισβητεί τον χρόνο,θα ξαπλώσει στο αγριόχορτο
και θα μονολογήσει:
"Χρόνος μπαίνει,χρόνος βγαίνει στο παράθυρο κοιτά
Την πετσέτα του στεγνώνει μέσα στα υγρά νερά
Το ρολόι του κουρδίζει στα απύθμενα,κρυφά
Και το μπόι του μετράει μέσα σε θολά κουτιά
Την ανάσα σου να κάμπτεις,δίχως να φυσάς τρελλά
Την αγάπη σου ν απλώνεις, δίχως να ζητάς πολλά
Είναι ο χρόνος που τελειώνει στα πυκρά,μικρά κλαριά
Και τον άνθρωπο θυμώνει στην αυλή του πουθενά
...

Ατιτλο (25/07/2006)

Τρελός στιλοβάτης στην άκρη του νου
Μαζεύει κομμάτια χαμένου καιρού
Παράθυρο κλειστό,καίκι αδειανό
Στην άμμο τη λεπτή θα γράψω Σαγαπώ
Σταλαγματιά ψυχής αγγίζει τη σωτηρία
Αλλά εσύ με στάχτη θέλεις να λουστείς
Με στάχτη πυκνή,πηκτή,γκρι
Γκρι όπως το δέντρο της καρδιάς
Και ο χτύπος της σκουριάς
Γκρι σα το παρελθόν σου
Και την τωρινή ζωή σου
Που ζει μέσα σε σύννεφα
Απο σπασμένα βέλη
Βέλος με χτύπησε στη μέση
Του πουθενά
Και φόρεσα το κιμονό
Για ν αποφύγω τις πληγές
Σα βρέφος με κοιτάς και γελάς
Η τρύπα που μεγαλώνει ολοένα
Δε σε φοβίζει
Σε αφήνει αδιάφορο
Αδιάφορο απο ο,τι συμβαίνει μέσα σε αυτήν
Το σκίρτημα θυμάται την ύπαρξη του
Και ζωντανεύει ξανά
Σα το γδύσιμο ενός κέρινου ομοιώματος
Σα τον αλλοπαρμένο πρίγκιπα
Που ζητά παρηγοριά απο μια τελετή συμβάντων
Η λίστα της αναμονής έχει πια τελειώσει
Κι όλοι χειροκροτούν τον ανελέητο πόθο
Του μέλλοντος...

Σε πήρα σοβαρά (Απρίλης 2010)

Πετάχτηκε η άνοιξη με τις αμυγδαλιές
Και περιμένω να φανείς γεμάτος μυρωδιές
Το πήρα σοβαρά Σε είδα πιο βαθιά Και μάτωσα ξανά
Εισέβαλαν & οι μορφές
Με τις φτερούγες σα μυρτιές
Και περιμένω να φανείς ή έστω να σαι ειλικρινής
Το πήρα σοβαρά Σε είδα πιο βαθιά Και μάτωσα ξανά
Μισάνοιξαν οι φυλλωσιές
Απο τις άγριες μουριές
Σαν άνοιξη σε καρτερώ απ το περβάζι το χτιστό
Το πήρα σοβαρά Σε είδα πιο βαθιά Και μάτωσα ξανά
Σήμερα με πορτοκαλί τον ήλιο που μεσολαβεί
Πριν απ το βράδυ το μακρύ
Πλυμμύρισες με τη σιωπή,ενώ & πάλι μου χες πει
Πως θ αποφύγω την πληγή την άδοξη αυτή στιγμή
Το πήρα σοβαρά Σε είδα πιο βαθιά Και μάτωσα ξανά
Οι πεταλούδες έχουν βγει χρωματιστές σε ήλιο χρυσαφί
Πετάνε πια εδώ και κει
Πετώ και γω μαζί..
Το πήρα σοβαρά Σε είδα πιο βαθιά Και μάτωσα ξανά
Λιγόστεψε & η βροχή που μεταδίδει θλιβερή
Την παρουσία στην ψυχή
Γέλασα καθώς μπορεί
Να χες μέσα σου αλήθεια καθαρή
Το πήρα σοβαρά Σε είδα πιο βαθιά Και μάτωσα ξανά
Ελεγες διάφορα πολλά
Σημαντικά & φωτεινά
Δεν περιμένω πια να ρθεις,αλλά να σαι έστω ειλικρινής
Το πήρα σοβαρά Σε ειδα πιο βαθιά Και μάτωσα ξανά
Τώρα ξανά παρακαλείς ο,ποτε γίνεται να δεις
Αυτό που εσύ αιμορραγείς
Τόσο καιρό...
Αλλά αργείς
Τι κι αν το Πήρα σοβαρά Και σε είδα πιο βαθιά,
Μάτωσα ξανά....

Ισίδωρος

Απροκάλυπτα τα σχέδια που ετοιμάζω για το μέλλον
Καμιά φορά με ξεγελά το παρόν και με τραβά το παρελθόν
αλλά γρήγορα επανέρχομαι στην αρχική διατήρηση των σχέσεων μου
Μεταξύ αγάπης και μίσους
Φιλίας και έρωτα
Διαμάχης και ηρεμίας
Καλοσύνης και εκκεντρικότητας
Στιγματισμένες οι υφές των τραγουδιών μου
φωνάζουν την ολοκλήρωση μιας νότας
Μιας νότας που διέφυγε του ονείρου
και απέσπασε τις καλύτερες κριτικές κοινού
Ασύλληπτη η μελωδία στα κουφά αυτιά των εχθρών μου
Αψεγάδιαστο και το δικό μου κονσέρτο
που μόλις με είδε αφανίστηκε απο προσώπου γης
Κάπου στο αχανές μέλλον θα με βρείτε
εκει οπου με ψάxvω κι εγώ..

Συμπέρασμα 1ο


Την απόγνωση την αποδοκιμάζεις

με χίλιους τρόπους,
μέχρι να βρεις τον κατάλληλο

και να την χτυπήσεις...

Πέρασεν η ώρα...



Αγαπημένε,πέρασεν η ώρα
και εσύ δεν έρχεσαι
Παρά ταξιδεύεις σε πολιτείες ξένες
Πέρασεν η ώρα
και εσύ τραγουδάς τις χαμένες ελπίδες
του παρόντος
Αγαπημένε...
Τι κοντοστέκεσαι εκεί και δεν έρχεσαι;
Παρά φορώντας τον μανδύα του κάλλους
περυφανεύεσαι για καιρούς άλλους
Μην περυφανεύεσαι,
παρά να απογοητεύεσαι
γιατί πέρασεν η ώρα
Αγαπημένε...
Τί μου ανταποκρίνεσαι
αφού δεν σε ενδιαφέρει η ζωή μου;
Πέρασεν η ώρα πια
και δεν αφουγκράζεσαι την ψυχή μου
Παρά κοντοστέκεσαι εκεί
με ενα όραμα άγνωστο χωρίς εμένα μέσα
Αγαπημένε..
Πέρασεν η ώρα του σπαραγμού
και εσύ δεν έρχεσαι
Παρά κουνάς το χέρι με αδιαφορία και ομορφιά
Πόση ομορφιά να κρύβει μια συγκίνηση πεπερασμένη;
Πέρασεν η ώρα
και εσύ δεν τραγουδάς πια...
Παρά λούζεσαι στη χρυσόσκονη του αέρα με ορμή
Μην λούζεσαι
Παρά να κοίτεσαι
Γιατί πέρασεν η ώρα
και δεν αναπνέεις πια όπως πριν
Αγαπημένε...
ουτε εγώ αναπνέω όπως πριν
Πέρασεν η ώρα...

Η μετάβαση στην άλλη πλευρά...


Όλοι περνάμε αρκετές φορές απο

την κόλαση στην διάρκεια της ζωής μας..
Το πέρασμα μας όμως είναι παροδικό..
Είναι το κενό ανάμεσα σε αυτό που ήσουν

κ σε αυτό που έγινες μετά απο αυτό που ήσουν..
Οχι, οτι αλλάζεις επι της ουσίας το καλούπι σου..

Απλά περνάς σε μια άλλη πλευρά..
Διάσταση πλευράς είναι...
Οπτικής...
Μετατροπή οπτικών στον ίδιο πραγματικό κόσμο..
Κάτι σαν μεταμόρφωση..΄

Χωρις την ύπαρξη εξάλειψης
Κάπως έτσι ζούμε την ζωή μας..
Οσο ριζική και μοιραία κι αν είναι

μια απώλεια ή μια απόρριψη..
Οσο σημαντικό κι αν είναι αυτό που

μας άρπαξαν μέσα απ τα χέρια
ακόμη κι αν αλλάξαμε εντελώς, κι απ τον

προηγούμενο εαυτό μας
δεν ΄χει μείνει παρά μόνο η επιδερμίδα,

συνεχίζουμε να παίζουμε ρόλους
ζωής βουβά..
Αλλάζει ο ρόλος, αλλά τα σκηνικά ίδια..
Το μοτίβο ίδιο...Ζώντας..
Ανάθεμά κ αν καταλάβαινε ποτέ κανείς τις

ιδιότροπες μορφές τις σκέψεις μου
Να άλλη μια κόλαση.Ενα κενό μοναξιάς...
Η ακατανόητη σκέψη μου, η οποία μάλλον

φροντίζει να επηρεάζεται απο το συναίσθημά μου
και προκαλέι το γράψιμο
Αυτό το αταίριαστο γράψιμο σε εποχή βουής μεγάλης..
Οταν όλα βουήζουν πώς να ακουστείς εσύ;
Πώς θα κάνει η δική σου φασαρία τη διαφορά;
Φασαρία..Φασαρία..
Χωρίς αυτή ίσως όλα να χαν πάρει

ένα δρόμο πιο λιτό και βαθύ
Σωπαίνω κ γω μπας και αφουγκραστώ

το βάθος στην πραγματική του διάσταση..

Ατιτλο (Απρίλης 2009)

- Μέσα στις σκιες κρατάς το φυλαχτό νομίζοντας οτι αντιπροσωπεύεις το φως
Αλλά...
Το φυλαχτό διπρόσωπο...Δεν είσαι ακίνδυνος για ο,τι δίνεις
Εκεί μέσα στις σκιες, σίγουρα δεν είσαι...
Αν το αποτέλεσμα είναι που μετράει, τότε έχεις τις ίδιες πιθανότητες να βλάψεις
με οποιονδήποτε άλλο
Οσο κι αν οι προθέσεις διαφέρουν
Όλοι εξίσου επικίνδυνοι...
Γιατί δεν μπορείς να ξέρεις αν οι προθέσεις σου θα σε υπακούσουν
Αν θα σε ακούσουν και δεν θα σε προδώσουν
Εκεί μέσα στις σκιές
Δεν είσαι ακίνδυνος για ο,τι δίνεις
Η μαύρη νταμα της ζωής είναι κοντά και δεν ξέρεις τί αποφασίζει
Τί σκέφτεται να πράξει κάθε φορά
Αν θα συμφιλιωθεί με τις προθέσεις σου ή θα τις προδώσει...
Και μαζί με αυτές και σένα..
Είσαι εξίσου επικίνδυνη με μια επικίνδυνη
Γιατί το αποτέλεσμα μπορεί να ναι το ίδιο αν προδωθείς απ τις συγκυρίες
Και τότε..διόλου μετράνε οι προθέσεις σου
Τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κλαις κ να κουβαλάς αυτη την ενοχή
Οσο βαριά και να ναι..
Μέχρι να γίνει κάτι που να μπορέσει να την εξαλείψει
Εκείο μέσα στις σκιες δεν βλέπεις καλά...
Βγες απο κει! Πήγαινε αλλού..
- Πού;
- Δεν ξέρω..Αλλού, πάντως όχι μες στις σκιες!Εκεί δεν έχεις ορατότητα..Δεν έχεις αντίληψη..
- Και η μαύρη ντάμα που καραδοκεί; Τί θα την κάνω;
- Να την αντιμετωπίσεις. Όχι με φόβο..με θάρρος, έστω και μέσα στις σκιες..
- Πώς;
- Η μαύρη ντάμα είναι αυτή που κουβαλας μετά το συμβάν. Η ενοχή απαιτεί ανοχή..Για δες..
- Τί;
- Τις σκιες...Δικές σου είναι...Ολόδικες σου...Και τις κουβαλάς..Μια και μια άλλη..Προστίθενται εσώτερα..
- Όχι! Όχι άλλες...Δεν ξέρω αν μπορώ άλλες...
- Είπαμε αντοχή. Αλήθεια, πόση εμπιστοσύνη επέδειξες αυτή την φορά στο συναίσθημα;
Σε αυτή τη μαύρη ντάμα;
- Καμία!
- Τώρα κουβάλα λοιπόν τις σκιες σου και σταμάτα να σκέφτεσαι. Απλά κλαίγε και κουβάλα.
Μέχρι να αντιμετωπίσεις τη μαύρη ντάμα
- Μα πώς; Κλαίω! Να! Κάθε μέρα πενθώ γι αυτές τις σκιες...
Γι αυτές τις ενοχές..Που προστίθενται μια..κι άλλη μια..
- Μέτρα! Θα χάσεις το λογαριασμό.Δεν λογαριάζονται πια..
Είναι αμέτρητες όσο είναι δυσβάσταχτες..
- Ναι! Ακριβώς αυτό! Δυσβάσταχτες! Δεν είμαι ακίνδυνη για ο,τι δίνω..
Εκεί μέσα στις σκιες, όχι!
- Κλάψε κι άλλο! Μάτωσε κι άλλο! Δεν φτάνει!
- Κλαίω! Κλαίω και ουρλιάζω, αλλά αυτή η μαύρη ντάμα δνε λυπάται..Και οι σκιες δεν φεύγουν!
- Κλάψε κι άλλο! Δεν φτάνει! Πώς να εξαλειφθούν αλλιώς;
Δεν φτάνει! Μην σε λυπάσαι!
- Τόσο αίμα δνε φτάνει; Πόσο πια; Πόσο παραπάνω πρέπει να βιαστεί η ψυχή
για να μουδιάσει και να γαληνέψει;
- Κλάψε σου λέω! Δεν ακούς;
- Να οι σκιες! Να τες...Μια, δυο, τρεις...χάνεται το μάτι μου στο μέτρημα..
- Είπαμε είναι αμέτρητες οσο θα ναι δυσβάσταχτες. Μην τις μετράς. Μόνο κλαίγε και μάτωνε!
- Η μαύρη ντάμα πλησιάζει! Τί να κάνω;
- Τί να κάνεις..Να την δεις κατάμουτρα!
- Θα τ'αντέξω;
- Όχι. Γι αυτό να το κάνεις...για να μάθεις ν αντέχεις.Πώς αλλιώς;
- Κάπως αλλιώς;
- Δεν υπάρχει αλλιώς.Δες την!
- Μα είμαι ματωμένη! Δεν βλέπω μπροστά μου!
- Να δεις. Δες την ματωμένη. Αλλιώς οι σκιες δε θα φύγουν..
- Εχω γδαρθεί και στον αριστερό αγκώνα..για δες λίγο..
- Εσύ δες!...Την ντάμα!
- Κάπως αλλιώς;
- Πώς αλλιώς;
- Άμα χόρευα έτσι ματωμένη και γδαρμένη με τις σκιες; Aν εμπιστευόμουν αυτε΄ς αυτή την φορά;
Ίσως μάθω να εμπιστε'υομαι και το συναίσθημά μου..
- Κάντο!
- Έτσι ματωμένη;
- Έτσι!
- Μα δεν πιάνονται οι σκιες...Μόνο να βαραίνουν ξέρουν..
- Τότε δες την ντάμα..Αργείς!
- Την βλέπω..Σε βλέπω..
- Και; Πώς νιώθεις;
- Πόνο, κλάμα, αίμα...Δεν έχω άλλες λέξεις..Να πνιγώ απο το κλάμα ή απο το αίμα;
- Αρκεί να πιστέψεις. Να πιστέψεις μια φορά την ύπαρξή μου.Να με εμπιστευθείς..
- Να πνιγώ απ το κλάμα ή απ το αίμα; Κλαίω κ ματώνω συνέχεια..
- Να πνιγείς απ ο,τι θέλεις, αρκεί να εμπιστευθείς
- Φτάνει πιά! Θα πνιγώ!
- Αν πνιγείς, θα εμπιστευθείς.
- ..........................................................................ΤΕΛΟΣ............................................................

Σκηνή έργου...



Νεαρός Ανδρας: - Zητώ παρηγοριά απο κάτι που αναδύεται..Κάτι σκιερό & πρωτόγνωρο
Ωριμη Γυναίκα: - Ζητά παρηγοριά απο τον πόνο
Α: - Zητάω να μπορώ να αποκοιμιέμαι στο χορτάρι δίχως την παραμικρή έγνοια
Γ: - Ζητάει να αποκοιμηθεί ήρεμος
Α: - Ζητάω την άσκοπη σιωπή που εκείνη φέρνει μπρος μου και ανοίγει τα χέρια για να την καλωσορίσει μαζί με μένα..Δεν ξέρω μέχρι πότε θα περιμένει..Απλά στοχέυω στο όνειρο που αναβλύζει απ τα δυο της μάτια..Δεν ξέρω μέχρι πότε θα με νιώθει,απλά στοχεύω στην καλοσύνη που αναβλύζει απο τα δυο της χέρια..
Προς τα που να πάω..;
Γ: - Προς τα δω να ρθεις..Που σε περιμένω χωρίς την παραμικρή βιάση.Προς τα δω να σύρεις το κορμί σου που κουρασμένο παρακαλεί φροντίδα..
Α: - Δεν ξέρω αν με περιμένει...Δν..
Γ: - Ναι, σε περιμένω..Είπαμε,χωρίς βιάση..Αλλά με τρόμο μικρού παιδιού μήπως και εκμεταλλευτείς την εγκαρτέρηση και αργήσεις να παρουσιάσεις την άφιξη του κουρασμένου σου κορμιού
Α: - Δεν ξέρω αν με περιμένει ακόμη..Γιατί είν αργά και μπορεί να χει ξεχάσει..Μπορεί να χει εγκαταλείψει τη σκέψη της μορφής μου, τον πόθο του κορμιού μου του κουρασμένου..Ίσως μπορέι να...
Γ: - Όχι, δεν ξέχασα.Ακόμη ζει ο πόθος της εγκαρτέρησης.Μεγάλο τίμημα η ύπαρξη της προσμονής.Τόσο μεγάλο που σχεδόν τρυπά κάθε μου παραπανήσια σκέψη και λέξη.
Με προσμονή λοιπόν..
Α: - Ίσως μπορεί να χει εγκαταλείψει,γιατί η εγκαρτέρηση απαιτεί μεγάλη προσμονή κι αυτό θα ήταν για κείνη πολύ μεγάλο τίμημα.Μεγάλο τίμημα και βαρύ για την ανάλαφρη ψυχή της.Δεν ζητώ αυτό..Την προσμονή της..Αλλά να γείρω κάπου το κυρασμένο μου κορμί που κοιμάται και ξυπνά με τις διαθέσεις κάποιου που ατενίζει το ονειρο και αγαπά μια ανάλαφρη ψυχή.
Ζητώ να γείρω στην ψυχή αυτή..
Γ: - Γείρε!Η ψυχή αυτή υπάρχει απρόσμενα για κάθε κουρασμένο κορμί σαν το δικό σου.Μόνο για το δικό σου
Α: - Θα ναι άραγε μόνο για το δικό μου; Ή θα εξυπηρετεί κι άλλες στιγμές φευγαλέα;
Γ: - Μόνο για το δικό σου σου..Δεν μπορεί να εξυπηρετεί άλλες στιγμές ουτε καν φευγαλέα..Η εγκαρτέρηση είναι μια, για ένα σώμα..Το δικό σου..
Α: - Ζητώ παρηγοριά απο το χέρι της
Γ: - Αφησέ με να σ αγγίξω..
Α: - Ζητώ φροντίδα απ τις λέξεις της..Απ την αύρα της
Γ: - Αφησε με να σου μιλήσω..Ξέρεις..σε περιμένω καιρό με εγκαρτ..
A: - Ναι, ξέρω..Με εγκαρτέρηση..ή καλύτερα προσμονή..Αυτό δνε είναι το τίμημα;Θα ναι άραγε ακόμη εκεί..Να γείρω πάνω της..Να ακουμπήσω τη ζωή μου δίπλα στη δική της..
Γ: - Είμαι ακόμη εδώ..Φευγαλέα πλέον μα ακέραιη...Μπορείς πια να ακουμπήσεις δίπλα μου την ζωή σου για να μπορώ να..
Α: - Μπορώ να ακουμπήσω δίπλα της πλέον...Νομίζω ήρθε η ώρα..Αρκετή η προσμονή της..Αρκετή η κούρασή μου..
Γ: - Να μπορώ να σ αγαπήσω άφοβα, ελέύθερα!
Α: - Μπορείς!Οπως και γω!Σου παραδίδω το κορμί μου μαζί με την ψυχή μου..Φτάνει η προσμονή..
Γ: - Φτάνει...

Εγώ πάντα εκεί...(Μάρτης 2009)

Ανθρωπος και ψυχή..
Νους..
Διπλα στους ανθρώπους
Πάντα
Υπάρχει το "πάντα";
Ποτέ δεν υπάρχει το "Πάντα"..
Ποτέ;
Υπάρχει "Ποτέ";
Πάντα υπάρχει το "Ποτέ"...
Κι εγώ πάντα εκεί..
Ανθρωπος
Ανθρωποι δίπλα, μέσα, ανάμεσα
Ερχονται και φεύγουν
Κι εγώ πάντα εκεί...
Θέλω να ξέρω άραγε τί περιμένω
Κι είμαι πάντα εκεί...
Ανάμεσά τους..Δίπλα τους..
Με ξεχνούν
Με αφήνουν
Κι εγώ πάντα εκεί..
Να απορώ γιατί δεν κάνουν το "Πάντα" πράξη.
Γιατί πάντα να υπάρχει μια υπόσχεση η οποία δεν κρατά ποτέ..
Οσο πιο εύκολα μπορούν να δίνουν υποσχέσεις
Τόσο πιο δύσκολα τις κρατούν..
Πάντα..
Κι εγώ πάντα εκεί να περιμένω
μήπως και διαψευστώ
Μήπως και κρατήσει κάποιος τελικά την υπόσχεσή του
Ένας άνθρωπος κι ένας ακόμη
Μια ζωή..
Κι εγώ πάντα εκεί
Δίπλα της
Μέχρι ν αποφασίσει ν αποχωρήσει κ αυτή..
Ενα φύλλο έπεσε
Ένα φύλλο πέφτει
Οπως ένας άνθρωπος που φεύγει
Σκληρά και ξαφνικά
Αιματηρά,Αιχμηρά
Κι εγώ πάντα εκεί..
Με πληγές αυτή την φορά
Μετά την άπειρη φορά φυγής
Πληγωμένη
Ενας άνθρωπος κι ένας ακόμη..
ΜΙα άλλη ζωή
Καινούρια
Μεσα στη δική μου
Κι εγώ πάντα εκεί
Δίπλα της
Ενα αστέρι 'επεσε
Ενα αστέρι πέφτει
Όπως ένας άνθρωπος που φεύγει
Σκληρά και γρήγορα
Κάνω μια ευχή
Να μην ματώσω αυτη την φορά
Να πάψω να ματώνω
αλλά..
Τώρα πια το αίμα γίνεται πηχτό και ξερό
Ξεραίνεται πάνω στο δέρμα
Πάνω στην μεμβράνη της καρδιάς
Της ανήσυχης που συνεχώς χτυπά δυνατά
Στο τέλος το ξεραμένο αίμα την σφίγγει τόσο
που την σκληραίνει..
Αθελά της
Μετά απο αυτό
Εγώ πάντα εκεί..
Ξεραμένη πια, μα εκεί..
Χωρίς να ξεχνώ το "Πάντα"
Κρατώντας μια υπόσχεση που δεν δόθηκε ποτέ
Που απλά υπήρχε εκεί πάντα
Μέσα μου
Ακόμη κι όταν η καρδιά ξεραμένη
απο το αίμα χτυπούσε αργά τώρα πια
και βαριά...
Ενας άνθρωπος κι ένας ακόμη
Μια ζωή
Κι εγώ πάντα εκεί
Μέχρι να καταλάβω τί περιμένω απο το "Πάντα"
Απο αυτούς που έρχονται κ φεύγουν
Τόσο ελαφράν την καρδίαν
Τόσο εύκολα και σκληρά
Υπάρχει "Πάντα";
Ποτέ δεν υπάρχει το "Πάντα"
Ποτέ;Υπάρχει "Ποτέ";
Πάντα θα υπάρχει το "Ποτέ"....

Ενα μπαλόνι η καρδιά...



Mια μέρα χωρίς να το πολυσκεφτώ σου χάρισα την καρδιά μου...
Σε άφησα να την κρατήσεις,να την πάρεις αγκαλιά, να την ψηλαφίσεις,να την παρατηρήσεις..
Μα εσύ την έβαψες άλλο χρώμα..την τσαλάκωσες..
Μια μέρα χωρίς να το σκεφτώ σου χάρισα την καρδιά μου..
Σε άφησα να της μιλήσεις, να την κοιτάξεις,να την ακούσεις...
Μα εσύ την μύρισες, την ζούλιξες, την έβρισες γιατί δεν την καταλάβαινες...
Δε ρώτησα το γιατί...Απλά αποφάσισα να μην σου την παρω πίσω ποτέ..
Γιατί σου την χάρισα..Ο,τι χαρίζεται,δε παίρνεται πίσω..
σωστά;Ενα μπαλόνι είναι η καρδιά μου...
ανάλαφρο, κατακόκκινο, ζωηρό μπαλόνι...
χαρισμένο & δοσμένο στο χέρι σου..Να το κάνεις ο,τι θέλεις...
Μην αφήσετε ποτέ ενα μπαλόνι που σας χαρίζεται...
Μην το εγκαταλείψετε ποτέ γιατι κάποια στιγμή θα το μετανιώσετε..
Θα το αφησετε & θα χαθεί εκείνο χωρίς γυρισμό...
Ας είμαστε ενωμένοι & ανάλαφροι...
Ας έχουμε το θάρρος να χαρίζουμε το μπαλόνι μας χωρίς να το σκεφτούμε
& αυτος που θα το λάβει ας έχει το θάρρος να το κρατήσει σταθερά
& δυνατά για πάντα ανάμεσα στα δάχτυλά του,
χωρίς να το τρυπήσει & να το κακομεταχειριστεί...
Ολα τα άλλα είναι χαμένος χρόνος απλά..
σκεφτείτε πως κάθε κακομεταχείριση είναι χαμένος χρόνος απλά
& τίποτα άλλο.. γι αυτό μια μέρα χωρίς να το πολυσκεφτείτε..
χαρίστε την καρδιά σας...

Dust



Σκόνη στο μυαλό...ή την ψυχή;

Περπατώ βρίσκοντας διέξοδα...
προσπαθώντας να συσσωρεύσω όλο & λιγότερη σκόνη...

Στην ψυχή..
Αντιλήψεις & χειρονομίες ανεξέλεγκτες εισβάλλουν στον χώρο..
στον σκονισμένο χώρο της καρδιάς..

Μέσα στη σκόνη τόσο ίδια &
θαμπά όλα.....

όλοι..

Ποιον να ξεχωρίσω;

Απο που;

Απο τις στιγμές...
Τις θαμπές επίσης..

Σκόρπισα ρόδα παντού...
Να με κοιτούν να γελώ μέσα στο φως που θαμπώνει απο τη σκόνη..
Με σηκωμένο το κεφάλι γελώ στη φωτεινή σκόνη..

Νιώθωντας παιδί ακόμη..
Γελώ παιδικά!

Και σου απλώνω το χέρι να το πιάσεις...

Δεμένοι πάντα..
Παντού..

Δεν έχει σημασία που..

Αρκεί το παντού..

Κι ας είναι μέσα στη σκόνη...
Κλώτσησα τα νερά που γίνονται σταγόνες στον αέρα & αποσπούν τη σκόνη..
Το νερό ξεπλένει για λίγο το θολωμένο τοπίο της σκέψης..
Αυτό σου εύχομαι λοιπόν..

Ξεπλυμένο μυαλό πάντα...

Χωρίς σκόνη,χωρίς τη θολούρα της,
το θάμπωμά της...

Καθάρια σκέψη σα το νερό το κρύο στα άγρια ποτάμια των δασών!
Ετσι ευχομαι να παραμείνει & η αγάπη μου για σένα!

Καθαρή & ξεπλυμένη απο βρωμιές & σκόνη..

Μαζί καθαρά & αληθινά λοιπόν..
Δίχως το παραμικρό στίγμα σκουπιδιού...

ή & ανάμεσα σε αυτά να ξεχωρίζω τη μορφή σου...
Τη μοναδική & αναντικατάστατη αυτή που πληρεί κάθε ξέχωρο κομμάτι τη ψυχής..

Ατιτλο

Αέρινες ψυχές μυροβολούν το γύρω
με άκαμπτες νυχιές
με σκοτεινές νυχτιές
Σε βαθύ πηγάδι μαίνεται η αγάπη και την ψάχνουν
όλοι σα θησαυρό
Γελώ,γελώ αντί να κλάψω
Δάκρυ!
Σύνηθες φαινόμενο΄..οπότε γέλιο!
Φτερά ανέμου για πολυπληθές συγκυρίες
Ακατανόητα σχέδια και πλάνα
γεννιούνται στη σειρά των γεγονότων
Ακατανόητα και τα βήματα που ακολουθώ
Απειρα και μεγεθυμένα
Προς το καλύτερο
Πάντα
Αεράκι τρυφερό μέσα σε ρηχό πιοτό
Αέρινη και η στεριά που βρέχεται απο νησιά
Ξωτικά εδώ και κει
Πεταμένα απο τις λέξεις των ανθρώπων
Παρατημένα απο τις συνήθειες των ανθρώπων
Περιμένουν...περιμένουν...
μια ζεστή αγκαλιά,μια σπάνια φιλία
που θα τους ζεστάνει και θα ζωντανέψουν
Και το φως περιμένει το σκοτάδι
Το σκοτάδι..Το σκοτάδι..
Οχι σκοτάδι,μόνο Φως!
Φωτεινό,λαμπερό,δυνατό
σχεδόν να τυφλώνει,τόσο δυνατό
Για να φαίνονται όλα
Και οι λεπτομέρειες που πασχίζουν να κρυφτούν
μέσα σε λέξεις και πράξεις
Να τις βρούμε όλες εκείνες τις λεπτομέρειες
που θα ξετυλίξουν τη διαφορά στα θέματα
Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά
Μόνο αυτού του είδους οι λεπτομέρειες
να φανερωθούν λοιπόν!
Αυτές μας ενδιαφέρουν
Οι υπόλοιπες ας κρύβονται στα μονοπάτια που επιθυμούν
Χρώματα,χαλιά,κουβέρτες και παπλώματα
Ετοιμάζονται για τη χρήση των θαυμάτων
Η χρήση...
ή αλλιώς εκμετάλλευση των καλών στοιχείων
Εκείνων που κάνουν τη διαφορά μέσω της λεπτομέρειας
Λουλουδάκια του αγρού και ποιήματα τυφλού
Του τυφλού που βλέπει τα πάντα αλλά εκτιμά το σκοτάδι
σα κάτι το ασυνήθιστο και σπάνιο
Τόσο σπάνιο οσο και οι λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά
στα θέματα
Κυβερνήτης των ήχων που κουφαίνουν τους αλλοπρόσαλλους
Εκείνους που βλέπουν και ακούν σαν τυχοδιώκτες
Μπερδεμένη έννοια στην ψυχή μπλοκάρει συναισθήματα
και εκφράσεις
Οι αντιδράσεις ανήκουστες και οι λέξεις πρωτάκουστες
στα μάτια ενός τυφλού και στα αυτιά ενός κουφού
Πώς να ακούσεις;
Πώς να δεις αληθινά όταν η ψυχή είναι βρώμικη;
Οταν εσύ φροντίζεις να την τακτοποιείς σε λάθος δρόμους;
Λάσπη,λάσπη..
Τόση που δε βγαίνει πια
Οσο και αν προσπαθήσεις να καθαρίσεις την ψυχή απο την λάσπη
θα έρθει μια στιγμή που δε θα μπορεί να βγει
Τόσο μεγάλη βρωμιά!
Και ύστερα αναμένεται το τίποτα
ή μάλλον το σχεδόν τίποτα
Επισήμανση λοιπόν στις λεπτομέρειες
μήπως και σωθούμε
Μήπως δούμε και ακούσουμε αληθινά
και ξεβρωμίσει η ψυχή κάποια στιγμή
Τα υπόλοιπα έπονται..
Η ψυχή να σωθεί
Τα υπόλοιπα έπονται..
Η καρδιά να ανοίξει
Αυτή που είναι κλεισμένη ερμητικά εδώ και αιώνες
απο οτιδήποτε αληθινό
Στο σκοτάδι και πιο πέρα
Στο βαθύ σκοτάδι
Φως λοιπόν
Η λεπτομέρεια που θα ξετυλίξει τη διαφορά με την
καθαρότητα της ψυχής και θα επιφέρει το φως σε αυτή
Το φως μέσα στο άπλετο και βαθύ κατα τα άλλα
σκοτάδι
Λαμπερό τόσο που να τυφλώνει
Τόσο που και ο τυφλός θα δει αληθινά
και ο κουφός θα ακούσει δυνατά
Θα δει την καρδιά να ανοίγει και να ανθίζει
λουλουδάκια παντός τύπου
Θα την ακούσει να χτυπά με δύναμη μελωδική
και σπάνια
Τόσο σπάνια οσο και οι λεπτομέρειες που ψάχνουμε
Εκείνες που θα κάνουν τη διαφορά μέσω της καθαρότητας
και της λάμψης των όμορφων στιγμών
που θάφτηκαν για λόγους αμέλειας χρόνια τώρα
στο βαθύ σκοτάδι

Το Tango




Ξαπλωμένη και μόνη

Μόνη και ξαπλωμένη

Σκέφτηκα για μια στιγμή να κλείσω τα μάτια

μα φοβήθηκα το ονειρο

Το όνειρο που θα ρθει, θα με πιάσει απο το χέρι

και θα με συνεπάρει

Αμφιταλάντευση;

Λύπη;

Φόβος;

Ισως και όλα μαζί

Ισως τίποτα απο αυτά

Κλείνω τα μάτια

Ετσι δεν θα είμαι εγώ υπέυθυνη για ο,τι δω

Θα μπω μέσα στο όνειρο

στο δικό σου όνειρο και θα ταυτιστώ με το κενό

που χαροπαλεύεις

Φως κατακλίζει τον χώρο μου

Γεμάτο αστέρια της ημέρας και ήλιους της νύχτας

Γεμάτο χωρούς και ποτά

Ενα tango με περιμένει στη γωνία να το πιάσω

Ο αέρας μου παίρνει τα μαλλιά

Τα μακριά,λυτά μου μαλλιά καθώς χορέυω

Με παθος και τόλμη

Με δύναμη και πυγμή

Ετσι ζω και έτσι μαθαίνω

Η μάλλον έτσι μαθαίνω να ζω

Απο σενα που συνομιλέις κάθε τόσο με τον δίδυμο

αδελφό σου

Αδελφές ψυχές ή ξένα σώματα;

Δεν μου έλεισες ποτέ την απορία..

Ο χορός οσο πάει γίνεται πιο έντονος

Η ζωή θέλω να πω..

κι εγώ εκεί παρούσα να ακολουθώ με βήματα

γοργά,δυναμικά,συστηματικά

Ξέρω τα βήματα

Χωρίς λάθη

Αριστερό μπροστά και δυο πίσω

Λυγισμένα ελαφρώς γόνατα και ίσια πλάτη

Κεφάλι προς τα πάνω

Ατενίζει το μέλλον

Μετρώ τα βήματα για να μην τα χάσω

Ελα!

Σε περιμένω μα δεν ανταποκρίνεσαι

Φοβάσαι;

Λυπάσαι;

Αμφιταλαντέυεσαι;

Εγώ όχι πια!

Απλά χορεύω στους ρυθμούς της ζωής

Της δικής μου ζωής..

Κάτι άπιαστο...

Κάτι απιαστο να μπορούσε να χυθεί μέσα
στο άπειρο παρελθόν μου
και αμέσως να ζούσα στο κενό


Κάτι άπιαστο να γινόταν η αγάπη μου

και θα μπορούσες να κοιτάξεις
τη μορφη σου μέσα της


Κάτι άπιαστο θα γίνει το μέλλον μου

και γρήγορα θα γνωρίσει το παρόν
στην πιο απόκρυφη στιγμή της ζωής μου


Κάτι άπιαστο που μπορεί να χειροδικεί

θα γίνει το κορμί μου
και αμέσως θα έκλεβα να όνειρα του εαυτού μου


Κάτι άπιαστο να μιλήσει το χέρι μου

και γρήγορα θα γυρίσει σελίδα
στο αδίστακτο μυαλό μου


Κάτι άπιαστο να πιάσω και αμέσως

θα σε βρω στην φαντασία κάποιου
που δεν υπάρχει αλλά νιώθει κάθε βραδιά

την άυρα σου την αέρινη

Κάτι άπιαστο θα γίνει η θάλασσα και

θα πέσω μέσα της για να πιαστώ...

Θα περιμένω...

Θα περιμένω μέχρι το χιονισμένο τοπίο των ματιών σου
να απευθυνθεί σε μένα

Θα περιμένω μέχρι το άστρο που γελά και κλαίει με την ίδια ευκολία

να χαθεί στον κόσμο της ποίησης

Θα περιμένω μέχρι να ανοίξουν οι ουρανοί και

να χυθεί απο μέσα τους το κόκκινο υγρό του παθους μου

Θα περιμένω μέχρι να μεγαλώσω αρκετά

ωστε να θεωρούμαι και πάλι μικρή

Θα περιμένω μέχρι να θυμηθείς απο

μόνος σου οτι υπάρχω και περιμένω...

Ατιτλο

Χαμήλωσα το φως και δάκρυσα
Δάκρυσα και μετά έκλαψα
Υστερα,εξαντλημένη η ψυχή είπε να κλείσει τα μάτια
Το μυαλό επίμονα στις δικές του σκέψεις
μα η καρδιά επιβαρυμένη κατά πολύ
Ξάπλωσα και έκλεισα τα μάτια
σα τους ονειροπαρμένους που ζητούν λυτρωμό
Ναι,ζητώ λυτρωμό απ τα όνειρα
Την άλλη οπτική πραγματικότητα
Τη δική μου
Αφού η απ΄τη πραγματικότητα με πληγώνει,
ζητώ λυτρωμό απο την άλλη
Ξάπλωσα μήπως και αποκοιμηθώ
και σταματώ να σκέφτομαι
Ξάπλωσα μήπως και πάψω να περιμένω
Να περιμένω...περιμένω..
Να περιμένω ανθρώπους,στιγμές,λύτρωση,
ηρεμία,ανθρώπους,στιγμές ανθρώπων,
ανθρώπινες στιγμές...
Κουράστηκα να περιμένω
Κουράστηκα να λυπάμαι
Κι ύστερα μου μιλάς εσύ για τα προβλήματα των άλλων
Μη μου μιλάς
Δε μπορώ να σ ακούσω..Δεν έχω αφτιά...Είμαι κουφή...
Δεν θέλω να έχω αφτιά
Κι ύστερα πιάνω το μολύβι και γράφω...γράφω..
μήπως και τ ακούσει κανείς
Η άδεια κόλλα ακούει καλύτερα χωρίς να σε διακόπτει
Τί ζήτησα;
Το μόνο που ζήτησα ήταν κάποιον να μοιραστεί τη σιωπή μου
Ούτε αυτό δεν κάνουν
Και μετά λυπάσαι πάλι...
Στα δύσκολα δεν έμεινε κανείς..
Ποτέ πποτέ δεν έγινε αυτό,οπότε τί παραξενεύεσαι;
Και μετά ξανακλείνω τα μάτια μήπως και
αποκοιμηθώ και σταματήσω να σκέφτομαι
και να λυπάμαι...
Κουράστηκα να λυπάμαι..
Θα κοιμηθώ.

Συγγνώμη...

ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΒΡΑΔΙΕΣ
ΠΟΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΕΡΝΑΝΕ
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΝ ΤΩΡΑ ΔΕ ΜΕ ΘΕΣ
ΚΑΙ ΣΟΥ ΜΙΛΩ ΣΑ ΝΑ ΝΑΙ
ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΘΑΥΡΙΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΧΘΕΣ ΤΟ "ΤΩΡΑ"
ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΓΝΩΡΙΣΑ
ΤΗΝ ΑΜΥΑΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ
ΜΗΝ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΧΑΘΩ
ΜΗΠΩΣ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΩ
ΣΕ ΑΛΛΗ ΔΙΠΛΑΝΗ ΣΕΙΡΑ
ΣΕ ΑΠΑΡΑΜΙΛΗ ΘΗΛΙΑ
ΘΑ ΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕΣ
ΠΩΣ ΝΑ ΓΥΡΝΑΩ ΠΙΣΩ
ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ
ΟΤΑΝ ΘΑ ΣΕ ΧΤΥΠΗΣΩ
ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΗ
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ
ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΧΥΝΕΣΑΙ
ΔΙΑΠΛΑΤΑ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ
ΔΕ ΘΑ ΝΑΙ ΜΟΙΡΑΣ ΘΕΛΗΜΑ
ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΥΣΩ ΚΑΛΕ ΜΟΥ
ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΚΑΘΑΡΗ ΨΥΧΗ
ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ
ΚΑΘΩΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟΝ ΜΠΟΡΩ
ΤΟΝ ΠΗΓΕΜΟ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ
ΚΑΙ ΘΑ ΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΕΧΑΣΑ
ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ, ΚΑΛΕ ΜΟΥ
ΒΡΕΣ ΑΛΛΗ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙΣ
ΧΩΡΙΣ ΔΙΠΛΟ ΤΟΝ ΚΟΠΟ
ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙΣ
ΜΟΝΑΧΑ Μ'ΕΝΑΝ ΟΡΚΟ
ΘΑ ΘΕΛΩ ΠΑΛΙ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ
ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ
ΠΩΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΣΥ ΜΕ ΘΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΜΕ ΡΙΧΝΟΥΝ
ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΑΡΝΗΘΩ
ΝΑ ΣΕ ΠΙΣΤΕΨΩ ΦΩΣ ΜΟΥ
ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ
ΕΧΩ ΜΙΛΗΣΕΙ ΜΠΡΟΣ ΜΟΥ

Καρναβάλια...

Γλύστρισα απ του καιρού το νέφος

Δεν ξέρω ως αύριο αν θα ζω και που

Αφιλοκερδές το χθεσινό καρναβάλι

Τόσο που άνθρωποι και καρναβάλι γίναν ένα

Τώρα όλα είναι ψεύτικα

Εχουμε καρναβάλι κάθε μέρα

Η γελοιότητα πολλές φορές επιβάλλεται

Τόσο ωστε να ξεχάσεις την αβάσταχτη ελαφρότητα της

σοβαρότητας..

Πέρασε πολύς καιρός....

Πέρασε πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω οτι
έφυγες απ το υγρό παράθυρο,
αφήνωντας δυο κόκκινα τριαντάφυλλα να με κοιτούν


Πέρασε πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω οτι

έτρωγα τόσο καιρό αποξηραμένες
φλούδες πορτοκαλιού που τις είχα αφήσει μια χειμωνιάτικη

μέρα πάνω στο καλοριφέρ

Πέρασε πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω οτι

τον αγαπώ χωρίς να το θέλω

Πέρασε πολύς καιρός για να συνειδητοποίησω οτι

το ρολόιπου φορώ είναι φτιαγμένο απο φελιζόλ και δάκρυα
Πέρασε πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω οτι

θα θελα να ζούσα σαν πουλί,
να πετούσα σα σκύλος και να σκεφτόμουν σαν αστερίας


Πέρασε πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω οτι

το δέντρο που είναι μπροστά μου
ζει απο περιέργεια να δει το τέλος του


Πέρασε πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω οτι

το μπλουζάκι που φορώ ξεθώριασε
απο τις ψευτιές που μου αράδειασες πάνω στο κρεβάτι


Πέρασε πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω οτι

φοβάμαι τον φόβο

Πέρασε πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω οτι

τα βράδια μου είναι άδεια και γεμάτα μαζί

Ατιτλο (Ιουλιος 2004)

Πως βρέθηκα μες στην ζωή
Να σπάω ρόδα την αυγή
Περιπλανιέμαι σαν πουλί
Μες στην αγάπης τη βουή
Αστείρευτη είναι η πηγή
Μέσα στην άγρια πληγή
Ζητώ βοήθεια να με θες
Μα η φωνή σου κλαίει το χθες..
Τράβα με πίσω στο πλατό
Σαν ένα άλογο γυμνό
Είναι η καρδιά μου δυνατή
Θα τα περάσουμε μαζί
Σπάσε με δύναμη το φως
Γίνε αγάπη,οδηγός
Κάνε μαγνήτη την ευχή
Δώσε όραμα και ορμή
Κατέβα απ τον ψηλό ληγμό
Κάνε το θαύμα σου αγνό
Βρες τέλος, με τυφλή πυγμή
Το θάρρος για την απειλή...

Ατιτλο (2004)

Ένα λιβάδι ζήτησα να μου το φέρεις δώρο
Αισθάνομαι πως ΄πνίγομαι μες στης ψυχής
τον πονο..Κοιτάω ν αποκοιμηθώ πάλι μέσα στους
ήχους, μα μέσα μου αναζητώ γαλήνη μες στους τοίχους
Ο άνθρωπος είναι ΄καλό να ζει με ψευδαισθήσεις ή μήπως
να ναι ρεαλιστής στης γης τις πεντε αισθήσεις;
Ερωτηματικά πολλά, απάντηση καμία.Ολα υποκειμενικά,
τίποτα στην ουσία
"Είναι ωραία η ζωή" συμφέρει πια λέμε, παρά να αγχωνόμαστε
και πάντοτε να κλαίμε
Οι άνθρωποι αδύναμοι μες στου καιρού τα χρόνια
ή μήπως παντοδύναμοι μέσα στα γκρίζα χρόνια;
Άρρωστοι, γριες,παιδιά χωρίς γονείς
δεν τα πονάιε πια κανείς...
Ολοι κοιτάνε τη δουλειά και πνίγονται μες στα γραπτά..
Οταν αλλάξει ο καιρός και γίνει ο κόσμος πια κουφός
δε θα ακούει στη σιωπή παρά μονάχα μια φωνή να λεέι
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Ανούσιες οι μοναξιές μα και οι παρέες οι καλές...Ανούσια περιοδικά,
ρούχα,φαγιά και ιδανικά..
Το μόνο πλέον που αποκτά σάρκα και μεγάλα οστά είναι η αγάπη
που κινεί όλο τον κόσμο σαν κλωστή
Φωνάζει και παρακαλεί..να ενταθεί να δυναμωθεί...
Μόρφωση, πνεύμα, αγάπη πρεέπι αν γίνει το δάκρυ
αλλιώς θα χαθούμε όλοι μέσα στην άδεια κόρη
Το μάτι δεν θα σαλεύει και δεν θα ικετεύει
Θα είναι πια τυφλό,χαμένο,αδειανό..

Ατιτλο

Ανοιξε της γης αχνά το κιτάπι στην καρδιά
Πάλεψε με την φθορά και κατάστρεψέ την απαλά
Σήκωσε ανάστημα ψηλό και κατέβα στο νερό
Το καθάριο και στεγνό που θα δώσει το ρυθμό
Στης αγάπης της πλευρά θα μιλήσεις καθαρά
και στο άγνωστο μπροστά θ αντιδράσεις σθεναρά
Μη φοβηθείς απ τις μικρές, τις ανύπωτες σκλαβιές
Σύντομα θ αλλοιωθούν όταν μέσα σου πνιγούν
Και θα νιώσεις ξαφνικά πονου αλύτρωτου χαρά
που σε δυο πια νυχτιές θα σου δείξει τις πλευρές
Εκείνες που θα γεμίζουν και θα σε κοιμίζουν
Εκείνες που θα σε νιώσουν και θα σε λυτρώσουν
Εκείνες που θα σου δώσουν δύναμη ψυχής σε άγνωστους
δρομείς,γαλήνη ζηλευτή σε δύσκολη στιγμή...

Εκκίνηση...

Πόσα οράματα να χωρέσιε μια ψυχή;
Πόσα κλαδιά να ποτίσει μια ζωή;
Του ανέμου οι φυλλωσιές θα γιατρέψουν τις πληγές
και τότε, μόνος και αγνός θα φιλήσεις τις κραυγές
Αυτε΄ς που απεγνωσμένα ζητούν τον αγέρα που
φυλακίζεται στην μνήμη της αγέλης
Της αγέλης των ουρανών.
Οι ουρανοί σκορπούν και διασπούν το όνειρο
Αυτό που σε γεμίζει και σε αδειάζει ταυτόχρονα
Αυτό που σε δηλητηριάζει με ουσία αγγελική
Αυτό που σε τρομάζει με μορφή παροδική
Τώρα θα ξεκινήσεις το ταξίδι...

Ατιτλο (31/07/2006)

Στο πλατύσκαλο θα μείνω
να σου χαμογελώ
Να σου ζητω συγγνώμη
που τόσο σ αγαπώ
Στο βάθος της ψυχής μου
θα σε αναζητώ
Θα ρίχνω τα μαλλιά μου
για να χω να πιαστώ
Στα άγρια τα δάση
ομπρέλα θα κρατώ
για να σε προστατεύω
απο ψηλό λυγμό
Στην άκρη μου θα σβήσω
το άσπρο σου γυαλί
ωστε να μην υπάρξει ποτέ επιστροφή..

Το ίσως

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ..ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.ΚΑΠΟΙΕΣ ΝΟΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΟΣΜΟ...ΙΣΩΣ ΠΑΛΙ,ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ & ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑΛΗΓΩ ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗ...ΜΗ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ...ΕΣΘ ΞΕΡΕΙΣ...ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ..ΚΑΛΥΤΕΡΑ & ΑΠΟ ΜΕΝΑ...ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ...ΙΣΩΣ ΟΜΩΣ & ΝΑ ΠΡΟΣΤΕΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ & ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ & ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ & ΑΛΛΕΣ ΝΟΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΕΣ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΑ ΕΚΦΡΑΣΩ ΜΕ ΣΥΝΕΣΗ & ΕΥΦΥΙΑ...ΙΣΩΣ ΠΑΛΙ,ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ...ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ..ΙΣΩΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΓΩ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΠΡΑΞΙΑ Η ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΚΑΠΟΙΕΣ ΝΟΗΜΑΤΙΚΕΣ ΝΑ ΝΑΙ ΠΙΟ ΠΕΡΙΠΛΟΚΕΣ...ΙΣΩΣ ΠΑΛΙ ΕΓΩ..ΝΑ ΦΤΑΙΩ.ΕΓΩ ΠΟΥ ΤΙΣ ΚΑΝΩ ΠΕΡΙΠΛΟΚΕΣ ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ...ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ ΤΑ ΡΠΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΤΑ ΠΕΡΙΠΛΕΚΩ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ.ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΑΝΕΤΑ & ΔΥΣΚΟΛΑ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΜΕ ΠΕΡΙΠΛΕΚΕΙΣ...ΙΣΩΣ ΕΣΥ ΜΕ ΘΕΩΡΕΙΣ,ΜΕ ΤΟ ΔΥΣΝΟΗΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ,ΜΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ...ΙΣΩΣ & ΝΑ ΜΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΜΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ,ΜΙΑ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...ΔΥΣΝΟΗΤΗ ΟΠΩΣ & ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΤΙ ΣΥΝΘΗΚΗ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΩ...ΤΙ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΝΑ ΧΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΩ...ΙΣΩΣ ΠΑΛΙ,ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ & ΓΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ.ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ & ΛΙΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ..ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΠΕΙΣΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ...ΙΣΩΣ...ΙΣΩΣ...

Συζητήσεις...(7/06/2006)

...............................................................................
- Κάθεσαι λες και θα σκεφτείς τη μεγαλύτερη φιλοσοφία


-Μπορεί και να την σκεφτώ που ξέρεις!Ούτως ή άλλως ο καθένας
είναι φιλόσοφος του εαυτού του...

- Ναι, αυτό είναι αλήθεια..Θα θελα να μπορούσα αυτή την στιγμή
να πω "σ'αγαπώ" σε όσους θέλω με ένα μόνο χαμόγελο

- Δεν είναι πολύ δύσκολο αυτό..Αρκεί να το σκεφτείς και έπειτα
να κοιτάξεις τον ουρανό.Αυτός πάντα έχει έναν μαγικό τρόπο
να μεταφέρει συναισθήματα και να προκαλεί αντιδράσεις...
Εγώ πάλι,θα θελα τώρα να μπορούσα να φιλήσω ένα άστρο
και να αποκοιμηθώ στην αμμουδιά του μυαλού μου..

- Για να το επιτύχεις αυτό,αρκεί να βρεις ένα χρυσό σχοινί για να
σε μεταφέρει με πλήρη ασφάλεια στο άστρο που σημάδεψες με
την άκρη του νυχιού σου και απο κει να σου ρίξει αυτό χρυσόσκονη
στο σκοτεινό μυαλό σου που συνορεύει με την καλύτερη αμμουδιά!

- Εχεις δίκιο!Θα το επιχειρήσω...Τελικά τίποτα δεν είναι δύσκολο...Φαντασία
να υπάρχει...

- Ε, όχι μόνο βασικά.Πιστεύω φαντασία και..καλή διάθεση!Εαν το αμφισβητήσεις
θα σβήσει μπροστά σου το όνειρο χωρίς αναστολές και δυσκολία..Γι αυτό πρέπει
να είσαι πάντα προετοιμασμένη να δεχτείς κάθε καινούριο όνειρο της ψυχής
και του βλέμματός σου..

-Συμφωνώ απόλυτα...Η νύχτα φταίει ή μήπως εμείς είμαστε ιδαίτερα χαμένες στον
κόσμο του ονείρου;Πολλές φορές πάντως ο ουρανός με τρομάζει.Παίρνουν τα
σύννεφά του κάτι περίεργα σχήματα..και μετά χάνονται για να φανερώσουν μια αλήθεια..
Το φεγγάρι ή τον ήλιο..Πάντα θα κρύβεται κάτι πίσω απο τα σύννεφα...

- Αν το καλοσκεφτείς το φεγγάρι και ο ήλιος επιτελούν το ίδιο πράγμα.Και τα δυο φωτίζουν
τον κόσμο των ανθρώπων.Αλλάζοντας βάρδιες φυσικά..Το φεγγάρι για το βράδυ και
ο ήλιος για τη μέρα..Εμένα δεν με τρομάζει τόσο ο ουρανός με τις ιδιομορφίες του
οσο η μέρα με την απλότητά της.Το μόνο που έχει να δέιξει είναι η αλήθεια..Κάτι το καθαρό
ξάστερο,ακόμη κι αν υπάρχουν σύννεφα...Με φοβίζει αρκετά αυτή η απλή φανερή αλήθεια
της μέρας.Στη μέρα όλα φαίνονται..

- Ισως, αλλά αν θες να κρύψεις κάτι..μπορείς και μέσα στο άπλετο φως της μέρας, μέσα
στην τόσ μεγαλοπρεπή αληθεια της.Εξάλλου σε τόσα ψέμματα υπάρχουν μικρές αλήθειες
και το αντίθετο..Πόσες αλήθειες υποθάλπουν κάθε λίγο μικρά-σκοτεινά ψέμματα;

- Αρκετά για σήμερα,δε νομίζεις;Εγώ θα κατεβώ απ τον αέρα,θα πατήσω την βροχή
και θα κοιμηθώ πάνω σε μια στάλα ψέμματος..Προτιμώ την ψεύτικη αλήθεια!Καληνύχτα.

- Εγώ πάλι θα ανέβω βνα καληνυχτίσω το άστρο της ψυχής μου και θα κλειστώ μέσα
σε ένα βελούδινο σύννεφο γεμάτο αλήθεια...Προτιμώ τα αληθινά ψέμματα...Καληνύχτα.

Σα κομπόδεμα..

Μες στη βραδιά αγγομαχούν τα νιάτα
Σα γερασμένα κορμιά
Ο άνεμος λυσομανάει στης αγοράς τη λύπη
Κι εσύ ένα κομπόδεμα σφικτό...
Τα άστρα φαίνονται να κλαιν για το χαμένο χρόνο
Που σπαταλίσαμε σε γειτονιές άλλες
Άλλες απο αυτές που ζήσαμε...
Άλλες απο αυτές που ήταν να ζήσουν...
Κι εσύ ακόμη ένα κομπόδεμα σφιχτό..
Περίπλοκα σημάδια νου
Στου κάμπου το απλώχερο χορτάρι
Σαν απο θαύμα έζησα
Σαν απο μοίρα πέθανα
Εκεί που εσυ χαμογελουσες ξένα
Κι εγώ ένα κομπόδεμα λυμένο...

Αγνοια...

Μες στα λόγια θα σε βρω
που χουν νόημα κοινό
Το παλτό της συμφοράς
το φοράς και περπατάς
Δεν γνωρίζεις υλικό
είναι θέμα ουτοπικό
Σε γεμίζουν άδειες μέρες
που χουν χαθεί μες στους αγέρες φορώντας γυναικείες βέρες
Δεν μιλιέσαι με ανθρώπους
που χουν όλοι κοινούς στόχους
μα μονάχη σου πλανιέσαι,τρώγεσαι και καταργιέσαι
Δε σου λείπει η αλήθεια
που χουνε τα παραμύθια
μα η ψευτιά η αληθινή
που δεσπόζει στη ζωή
Δε σ'αρέσουν τα λουλούδια,τα γλυκά.τα σκουλαρίκια
μα σε νοιάζει να μιλάς
με τα μάτια της καρδιάς
Σου αρέσει η ιδέα, η αγκαλιά και η παρέα
μα ζητάς κάθε πρωί
να γεμίζουν οι αγροί
Μες στον ουρανό κυλιέσαι,χάνεσαι και συλλογιέσαι
Πώς στ'αλήθεια ειν'η ζωή;
Πώς κοιμάται και πώς ζει;
Κάθε που βραδιάζει
πλαγιάζεις στο φεγγάρι
τ'άστρα σου κάνουν συντροφιά
σου λεν για την πικρή χαρά
Την κουρτίνα σου τραβάς
και τα μάτια σου κοιτάς
Ποιός στ'αλήθεια ειμ'εγώ;
Τί γυρεύω στο κενό;

Ατιτλο

Στης άδοξης γαλήνης σου
το μαγικό σπαθί
χαλάρωσα τη δείνη σου
μέσα απο κλωστή
Κλωστή χρυσή με κέντημα
γεμάτο με ευχές
και γύρω γύρω θέλημα
να βρεις αυτό που θες
Αυτό που ψάχνουμε όλοι μας
μα δε το συναντούμε
ίσως γιατί το όνειρο
μια φορά το ζούμε
Πώς να μιλήσεις μόνος σου΄
όταν αυτό που θες
θα το χτυπάει αλύπητα
ο μαύρος σου μπερές
Σα να γυρνάς απο εκδρομή
κοιτώντας το παιδάκι
που σου γελά και σου κινεί
την πιο κρυφή σου απάτη
Κάποτε θα του έγνεφες
μ'έναν χαιρετισμό
μα, τώρα το παρέδωσες
μ'έναν απλό ληγμό
Δε βλέπεις πόσο γέρασες
απ'τα καφέ σου μάτια
μονάχα πόσο στέρεψες
απ'τα αγνά σου χάδια
Σταματημό δεν έχεις
με λυτρωμό αντέχεις
Το ξόρκι δε σε πιάνει
και η καρδιά σου χάνει
Σ'ένα παιχνίδι τρόμου
το χέρι σου δικό μου
Σε μια ζωή γεμάτη
με μια δροσιά του μπάτη
θα σε ξανάβρω φως μου
μέσα απο το "δωσ'μου"
Θ'αποκριθείς ή Θ'αντισταθείς
Δική σου επιλογή
μονάχα η αφή
Δεν έχω ησυχία
χωρίς μια τιμωρία
Τα λερωμένα γάντια
δείχνουν την κατάντια
Αυτά τα βελούδινα μπορντό
που κρύβουν όλο το θυμό
που μόνα τους με προχωρούν
σε κόσμους άλλους
που ζητούν εδώ και δώδεκα ζωές
να τους γυρίσω ως το χθες
Το πιάνο δε συνομιλεί
παρά κρατάει επαφή
κι η πόρτα που με γδούπο κλείνει
θέλει το άπειρο να σβείνει...

Η ΦΥΓΗ....





Σήκωσα τα βλέφαρα
για μια στιγμή στο φως
Στη λύπη την ακατέργαστη
και στης καρδιάς το νου
Δίπλωσα τις ελπίδες μου
σ'ένα λευκό χαρτί
και άνοιξα τις χούφτες μου
για να με βρεις εκεί
Χαμόγελο περίλυπο
τί΄άραγε να θέλει
Ο πόνος μου δυσβάσταχτος
στα μάτια μου να πλέει
Κι εσύ μέσα στα "θέλω" μου και την υποταγή
αλάργεψες σα σύννεφο
γύρω απ'τη σιωπή
Παραθύρι η ψυχή μια ανοίγει και μια κλείνει
της αγάπης τη φυγή τώρα ποιος θα απαλύνει;
Ανυπότακτη κραυγή
σα γεφύρι ρημαγμένο
Πόνεσες για μια στιγμή
σα να ήταν δεδομένο
Κλάψε τώρα που μπορείς
για σημάδια των αγγέλων
Μη ζητήσεις να καείς
έχω λόγο που επιμένω
Φανταχτερά "πιστεύω"
μέσα σε ξέθωρη ζωή
Κυματιστά θαρρεύω
μέσα σε άνομη φυγή
σε ικετεύω τώρα με παράπονο διπλό
να φύγεις απο μπόρα,πηδώντας στην ηχώ
Τα μάτια σου με είδαν
και βγάλανε πνιγμώ
μα η ψυχή σου στρίβει
σε δρόμους με ελιγμό
Τράβα εκεί που πρέπει
στα σύννεφα τα ουράνια
και πλέξε με κορδέλες
τα όνειρα με ευλάβεια
Κανένας δε θα μείνει να παραπονεθεί
πως έκανες προσπάθεια γι'αυτή σου τη φυγή...

Μεταβατικό Στάδιο Συναισθημάτων

Ένα Ποίημα.Μια Λέξη κι ένα Δάκρυ
Και μετά το Χάος.
Και μετά ξαπλωμένη,ονειροπαρμένη,κινείσαι
Και μετά την κίνηση,ο Φόβος
Ο δυσνόητος και δυσανάλογος Φόβος των επιθυμιών σου
Και μετά το Φόβο, η Κρίση
Η αλώβητη και πεισμωμένη Κρίση που επιβάλλεται,ωστε να ρθει η Λύτρωση
Λύτρωση ή αλλιώς Εξυλέωση
Ύστερα θέλω μόνο να γράφω,να γράφω ,να γράφω
Τρεις φορές το τρία
Να γράφω συνέχεια χωρίς να σταματά το χέρι ή καλύτερα
ο νους
Ένα Ποίημα.Μια Λέξη ένα Δάκρυ
Και μετά η Έμπνευση
Η Έμπνευση των ξέχωρων στιγμών μου
Αυτών που ακόμη δεν έζησα
Αλλά παριστάνω οτι Ζω
Μέσα απο το Ποίημα.Μέσα απο τη Λέξη.Μέσα απο το Δάκρυ
Στιγμές αξύριστες,ανάρμοστες,επίπεδες
Στιγμές κλοπής και ανίας
Στιγμές διαμέτρου και διαμέσου
Διαμέσου του λαμπρού σκεπτικού μου
Δια μέσου του κόσμου αυτού του γυάλινου
Που εσύ αντιλαμβάνεσαι το δίχως άλλο
Ένα Ποίημα.Μια Λέξη και ένα Δάκρυ
Και μετά το Δάκρυ
Σταγόνα
Και μετά τη Σταγόνα
Σταγόνες
Και μετά τις σταγόνες
Λίμνη
Η Λίμνη που θα γίνει Ποτάμι
Και θα πνίξει τη Λέξη
Αυτή τη Λέξη που συγκροτεί το Ποίημα

Ατιτλο

Σαν τ'αγέρι θα μυρίσεις μέσα στην πικρή νυχτιά
Σαν το όνειρο θα λάμψεις μέσα απο το πουθενά
Θα μιλήσεις και θα κλάψεις δίχως να χεις γηρατιά
Το ξημέρωμα θα βάψεις μαύρο σα την καταχνιά
Το μπουρνούζι θα αλλάξεις, όταν έχει ποτιστεί
Απ'το αίμα που θα ψάξεις,όταν θα χεις πληγωθεί
Μη ρωτήσεις το "γιατί",δεν υπάρχει επιστροφή
Το μαύρο είναι δυνατό, για να πνίξει το καλό
Μαύρα νύχια μου,πικρά,χάσατε και τη χαρά
Διόλου τώρα δε μετρά,της αναπνοής ιτιά
Κουνιούνται και τα μαλλιά που λερώθηκαν ξανά
Απ'του μίσους την πλευρά και της νιότης χαρακιά.

Για πάντα!

Δείξε μου ένα σου χάδι, για να αισθανθώ πως είσαι κοντά μου
Άπλωσε τα φτερά σου τα ασημί, για να νιώσω την προστασία σου
Άνοιξε το αψεγάδιαστο βλέμμα σου, για να κινδυνέψω να πέσω μέσα του
Άδειασε το γεμάτο μυαλό μου, για να ρθει η ώρα που θα σ'ευγνωμονώ
Κλείσε τη γαλήνια ψυχή μου μέσα στ'άπωτα του άκρατου μυαλού σου
Φυλάκησε τον αγέρα των μαλλιών μου μέσα στον κόσμο σου και
γλύστρησε στο απαλό μου δέρμα που δεν αντέχει την εγκαρτέρηση.
Μέσα στον άδειο φλοιό της ξεχασμένης περιοχής οπου αναπνέω,αλλά δε ζω,
θα σε βρω και θα μείνω για πάντα εκεί...

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!

Λαμπερό το φως μες στο σκοτάδι
Άλλαξες το έρμαιο της σκέψης σε μια στιγμή
Τώρα θα απομείνει η καθάρια λάμψη της ομορφιάς σου κι εσύ
Χαμογελώντας θα ευχαριστείς για τις ένδοξες, ανίατες, σκόρπιες
θύμησες του χθες
Αναμφισβήτητα το φως δυνατό...
Χωρίς να κάνει την άσχημη σύναξη να φανεί ψεύτικη
Απλό, δυνατό και σίγουρο
Σίγουρο για τη νίκη
Για την απέραντη,πλούσια καλοσύνη που μεταλαμπαδεύεται
σε ώρες κρίσιμες για σένα
και για μένα
Σπάσε το κατεστημένο που σου τρώει τα σωθικά
Δεν αξίζεις την μιζέρια που χαράζει την καρδιά
Αισιόδοξη γαλήνη θα κοσμίσει την ψυχή,
μέσα απο φυλλωσιές της Άνοιξης
και δώρα του Νοέμβρη
Του Φθινοπώρου τα χρώματα
θα σου δείξουν το δρόμο
Εκεί που θα οδηγηθείς
θα πιστέψεις τραγικά
στης αγάπης την πυρά
Μην τρομάξεις απο όνειρα βγαλμένα
καθώς θα μπορέσεις να τα ζήσεις ένα-ένα
Σπίθα πολύπλευρης σιγής
κάτωθεν της μικρής φυγής
Δύναμη με τα φτερά
Θ'αποκτήσεις ξαφνικά
Τότε που θα ανακαλύψεις
οτι μόνη σου θα σβήσεις
της ασήμαντης απώλειας το απροσδόκητο μαύρο
που μπορεί να κυριαρχήσει στον ψυχισμό.
Ποτέ ξανά!Ποτέ ξανά!