Ακούω,Βλέπω,Αισθάνομαι...

Ακους;Βλέπεις;Αισθάνεσαι;
το παιδακι εκεινο σου χαμογελα...
οχι για να το χαιρετισεις, μα για να του μιλησεις..
Ακούς;Βλέπεις;Αισθάνεσαι;
Οι ψυχές κυκλοφορούν γυρω γυρω σου...ολο & πιο γυρω σου..
οχι για να τις θαυμάσεις, μα για να τις δεις...
απο μεσα προς τα εξω..οχι απο εξω προς το πουθενα...
Κ οι καμπάνες χτυπούν...
οχι για να τις ακούσεις,μα για να τις ασπαστείς..
να τις νιώσεις...καθε κυριακή...
καθε μερα δηλαδή που είναι κυριακή..
& η τρέλλα..εχει να κάνει με σενα...
Την ακούς;Την Βλέπεις;Την αισθάνεσαι;
Οσο πιο κοντά της,τόσο πιο μεσα της...
Τοσες ψυχές βιασμένες...
Τις ακούς;Τις βλέπεις;Τις αισθάνεσαι;
Κοιμούνται τον υπνο του δικαίου..
για να ξυπνήσουν οταν θα χουν λυτρωθεί..
Οχι απο τους αλλους...
οχι απο κεινους που απλα ακούν & βλέπουν,
μα απο κεινους που αισθάνονται...
Τοσες βιασμένες ψυχές κι εσύ με την δικη σου..που χρόνος για τις αλλες;
Ολες τους μαζι...ολοι μας μαζι...
Ακούς;Βλέπεις;Αισθάνεσαι;
Οι καλημέρες ισως ειναι αρκετες για μια αγαπη...
τα χαμογελα ισως ειναι αρκετα για μια δοση ευπρέπειας...
το χερι σου...το χερι σου...ισως ειναι αρκετο αν δοθει με στοργη...
γιατι το αιμα..μονο με στοργη σταματα..
Ακουω,Βλέπω,Αισθάνομαι..
καθε μερα αυτες τις ψυχές με λυπη μα και στοργή..
καποια μέρα ισως..ξυπνήσουν απο τον υπνο του δικαιου..

Τα στιγματα...

Χρόνια καθισμένη σε αυτη την καρέκλα..
Τι να απέμεινε...
Απο τη μέρα που γεννήθηκα, διχασμένη...
Κάθε τόσο κόβω & ξεριζώνω όλα τα φύλλα του φυτού...
Του φυτού που υπάρχει & μεγαλώνει χρόνια τώρα
στο σαλόνι μου..
Εγώ δεν έχω ιστορίες ερώτων, ούτε φανταχτερά πάθη..
Εχω μόνο κάτι μαύρα στίγματα & πινελιές κόκκινου
στην παλέτα
Τέτοια στίγματα που θα δεις μόνο σε δρόμους δύσβατους...
Δώσε μου το ΄χερι σου για να δω ποιος είσαι...
Οταν μάθω ποιος είσαι, θα ξέρω ποιος είμαι...
Θα μ'έχω προλάβει σε κάποια στροφή..
Λίγο πριν τον θάνατο μου..
Κι εκεί λένε οτι θα συναντήσω κι άλλους...
Οι γνωστοί μας άγνωστοι...
Αυτοί οι άνθρωποι της ζωής, που άφησαν το στίγμα τους...
ο καθής για διαφορετικό λόγο...
& με διαφορετικό τρόπο...
Αχ αυτά τα στίγματα..
Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτά..
Ή το χρώμα είναι που φταίει;
Το μαύρο...
Μάυρο στίγμα, έχει διαφορά απο στίγμα σκέτο...
Αν πρέπει να επιλέξω πάντως,
προτιμώ το μαύρο απο το σκέτο..
Ούτε τον καφέ μου δεν πίνω σκέτο...
Ούτε οι σκέτοι άνθρωποι με χαροποιούν...
Κι αν ήταν κι εμπριμέ ακόμη καλύτερα!
Μεγάλο μπέρδεμα.. θα μου πεις...
Τόσες στιγμές χωράνε μέσα σε εμπριμέ καταστάσεις!
Ποια να πρωτοθυμηθείς & ποια να κρατήσεις...
Κι αν πιάσουμε & τις κόκκινες πινελιές..
Με αυτές δεν έχω να κάνω & πολλά ακόμη...
Ηταν αρκετά κόκκινες για να παραμείνουν ανεξίτηλες...
Αναγωνρίζω παρελθον κάπου μέσα σε αυτές...
Αλλα δεν θυμάμαι το ποιον του..
Μικρή σημασία...
Ξεριζώνω & το τελευταίο φύλλο που έχει απομείνει...
Ετσι, θα υπάρξει χώρος για κάτι καινούριο, σκέφτομαι...