Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Τα στιγματα...

Χρόνια καθισμένη σε αυτη την καρέκλα..
Τι να απέμεινε...
Απο τη μέρα που γεννήθηκα, διχασμένη...
Κάθε τόσο κόβω & ξεριζώνω όλα τα φύλλα του φυτού...
Του φυτού που υπάρχει & μεγαλώνει χρόνια τώρα
στο σαλόνι μου..
Εγώ δεν έχω ιστορίες ερώτων, ούτε φανταχτερά πάθη..
Εχω μόνο κάτι μαύρα στίγματα & πινελιές κόκκινου
στην παλέτα
Τέτοια στίγματα που θα δεις μόνο σε δρόμους δύσβατους...
Δώσε μου το ΄χερι σου για να δω ποιος είσαι...
Οταν μάθω ποιος είσαι, θα ξέρω ποιος είμαι...
Θα μ'έχω προλάβει σε κάποια στροφή..
Λίγο πριν τον θάνατο μου..
Κι εκεί λένε οτι θα συναντήσω κι άλλους...
Οι γνωστοί μας άγνωστοι...
Αυτοί οι άνθρωποι της ζωής, που άφησαν το στίγμα τους...
ο καθής για διαφορετικό λόγο...
& με διαφορετικό τρόπο...
Αχ αυτά τα στίγματα..
Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτά..
Ή το χρώμα είναι που φταίει;
Το μαύρο...
Μάυρο στίγμα, έχει διαφορά απο στίγμα σκέτο...
Αν πρέπει να επιλέξω πάντως,
προτιμώ το μαύρο απο το σκέτο..
Ούτε τον καφέ μου δεν πίνω σκέτο...
Ούτε οι σκέτοι άνθρωποι με χαροποιούν...
Κι αν ήταν κι εμπριμέ ακόμη καλύτερα!
Μεγάλο μπέρδεμα.. θα μου πεις...
Τόσες στιγμές χωράνε μέσα σε εμπριμέ καταστάσεις!
Ποια να πρωτοθυμηθείς & ποια να κρατήσεις...
Κι αν πιάσουμε & τις κόκκινες πινελιές..
Με αυτές δεν έχω να κάνω & πολλά ακόμη...
Ηταν αρκετά κόκκινες για να παραμείνουν ανεξίτηλες...
Αναγωνρίζω παρελθον κάπου μέσα σε αυτές...
Αλλα δεν θυμάμαι το ποιον του..
Μικρή σημασία...
Ξεριζώνω & το τελευταίο φύλλο που έχει απομείνει...
Ετσι, θα υπάρξει χώρος για κάτι καινούριο, σκέφτομαι...

2 σχόλια:

  1. ήδη άλλαξες σελίδα....
    μια γεια!!!!
    Στο τέλος όλες μαζί οι στιγμές
    σαν πινελιές θα γίνουν εμπριμέ...
    Καλημέρες!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστω που παντα χρωματιζεις τις πληγες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή