Ένα λιβάδι ζήτησα να μου το φέρεις δώρο
Αισθάνομαι πως ΄πνίγομαι μες στης ψυχής
τον πονο..Κοιτάω ν αποκοιμηθώ πάλι μέσα στους
ήχους, μα μέσα μου αναζητώ γαλήνη μες στους τοίχους
Ο άνθρωπος είναι ΄καλό να ζει με ψευδαισθήσεις ή μήπως
να ναι ρεαλιστής στης γης τις πεντε αισθήσεις;
Ερωτηματικά πολλά, απάντηση καμία.Ολα υποκειμενικά,
τίποτα στην ουσία
"Είναι ωραία η ζωή" συμφέρει πια λέμε, παρά να αγχωνόμαστε
και πάντοτε να κλαίμε
Οι άνθρωποι αδύναμοι μες στου καιρού τα χρόνια
ή μήπως παντοδύναμοι μέσα στα γκρίζα χρόνια;
Άρρωστοι, γριες,παιδιά χωρίς γονείς
δεν τα πονάιε πια κανείς...
Ολοι κοιτάνε τη δουλειά και πνίγονται μες στα γραπτά..
Οταν αλλάξει ο καιρός και γίνει ο κόσμος πια κουφός
δε θα ακούει στη σιωπή παρά μονάχα μια φωνή να λεέι
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Ανούσιες οι μοναξιές μα και οι παρέες οι καλές...Ανούσια περιοδικά,
ρούχα,φαγιά και ιδανικά..
Το μόνο πλέον που αποκτά σάρκα και μεγάλα οστά είναι η αγάπη
που κινεί όλο τον κόσμο σαν κλωστή
Φωνάζει και παρακαλεί..να ενταθεί να δυναμωθεί...
Μόρφωση, πνεύμα, αγάπη πρεέπι αν γίνει το δάκρυ
αλλιώς θα χαθούμε όλοι μέσα στην άδεια κόρη
Το μάτι δεν θα σαλεύει και δεν θα ικετεύει
Θα είναι πια τυφλό,χαμένο,αδειανό..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου