Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Ατιτλο (Ιούλης 2006)

Την ώρα που θα γεμίζει το μυαλό μου με άδειες σκέψεις
Θα φανείς απ το πουθενά σαν το όνειρο
Και θα ρωτήσεις γι αυτή την ώρα
Θα ρωτήσεις: "T'ι ώρα είναι;"
Kαι θα αποκριθώ: "Η ώρα του Παραλόγου"
Το Παράλογο θα ξεγλυστρίσει μέσα απ το νέφος
Και θα απευθυνθεί στην Λογική:"Η ώρα δεν υπάρχει,
εσύ την δημιουργείς"
Τότε η Λογική θυμωμένη που το Παράλογο
αμφισβητεί τον χρόνο,θα ξαπλώσει στο αγριόχορτο
και θα μονολογήσει:
"Χρόνος μπαίνει,χρόνος βγαίνει στο παράθυρο κοιτά
Την πετσέτα του στεγνώνει μέσα στα υγρά νερά
Το ρολόι του κουρδίζει στα απύθμενα,κρυφά
Και το μπόι του μετράει μέσα σε θολά κουτιά
Την ανάσα σου να κάμπτεις,δίχως να φυσάς τρελλά
Την αγάπη σου ν απλώνεις, δίχως να ζητάς πολλά
Είναι ο χρόνος που τελειώνει στα πυκρά,μικρά κλαριά
Και τον άνθρωπο θυμώνει στην αυλή του πουθενά
...

2 σχόλια:

  1. Ο χρόνος στοίχημα κενό
    να κυλά με τον καιρό
    δρασκελιά να ξεγλιστράει
    σ’ όνειρα του νου με πάει

    σε μέλισσας ερωτικό χορό
    σε ανήκουστο σκοπό
    λουλούδια σεργιανάει
    χρόνους σβήνει χρόνους κερνάει

    κι όπου χρόνος όλοι εδώ
    σαν φούσκα σε αφρό
    δευτερόλεπτα μετράει
    μαργαρίτες ξεγελάει

    χρόνε χρόνε είσαι εδώ;
    είναι το στρώμα σου αδειανό
    σα στιγμή που δεν κυλάει
    πέταλα της γης μαδάει

    ΑπάντησηΔιαγραφή