Τρελός στιλοβάτης στην άκρη του νου
Μαζεύει κομμάτια χαμένου καιρού
Παράθυρο κλειστό,καίκι αδειανό
Στην άμμο τη λεπτή θα γράψω Σαγαπώ
Σταλαγματιά ψυχής αγγίζει τη σωτηρία
Αλλά εσύ με στάχτη θέλεις να λουστείς
Με στάχτη πυκνή,πηκτή,γκρι
Γκρι όπως το δέντρο της καρδιάς
Και ο χτύπος της σκουριάς
Γκρι σα το παρελθόν σου
Και την τωρινή ζωή σου
Που ζει μέσα σε σύννεφα
Απο σπασμένα βέλη
Βέλος με χτύπησε στη μέση
Του πουθενά
Και φόρεσα το κιμονό
Για ν αποφύγω τις πληγές
Σα βρέφος με κοιτάς και γελάς
Η τρύπα που μεγαλώνει ολοένα
Δε σε φοβίζει
Σε αφήνει αδιάφορο
Αδιάφορο απο ο,τι συμβαίνει μέσα σε αυτήν
Το σκίρτημα θυμάται την ύπαρξη του
Και ζωντανεύει ξανά
Σα το γδύσιμο ενός κέρινου ομοιώματος
Σα τον αλλοπαρμένο πρίγκιπα
Που ζητά παρηγοριά απο μια τελετή συμβάντων
Η λίστα της αναμονής έχει πια τελειώσει
Κι όλοι χειροκροτούν τον ανελέητο πόθο
Του μέλλοντος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου