Ατιτλο (Απρίλης 2009)

- Μέσα στις σκιες κρατάς το φυλαχτό νομίζοντας οτι αντιπροσωπεύεις το φως
Αλλά...
Το φυλαχτό διπρόσωπο...Δεν είσαι ακίνδυνος για ο,τι δίνεις
Εκεί μέσα στις σκιες, σίγουρα δεν είσαι...
Αν το αποτέλεσμα είναι που μετράει, τότε έχεις τις ίδιες πιθανότητες να βλάψεις
με οποιονδήποτε άλλο
Οσο κι αν οι προθέσεις διαφέρουν
Όλοι εξίσου επικίνδυνοι...
Γιατί δεν μπορείς να ξέρεις αν οι προθέσεις σου θα σε υπακούσουν
Αν θα σε ακούσουν και δεν θα σε προδώσουν
Εκεί μέσα στις σκιές
Δεν είσαι ακίνδυνος για ο,τι δίνεις
Η μαύρη νταμα της ζωής είναι κοντά και δεν ξέρεις τί αποφασίζει
Τί σκέφτεται να πράξει κάθε φορά
Αν θα συμφιλιωθεί με τις προθέσεις σου ή θα τις προδώσει...
Και μαζί με αυτές και σένα..
Είσαι εξίσου επικίνδυνη με μια επικίνδυνη
Γιατί το αποτέλεσμα μπορεί να ναι το ίδιο αν προδωθείς απ τις συγκυρίες
Και τότε..διόλου μετράνε οι προθέσεις σου
Τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κλαις κ να κουβαλάς αυτη την ενοχή
Οσο βαριά και να ναι..
Μέχρι να γίνει κάτι που να μπορέσει να την εξαλείψει
Εκείο μέσα στις σκιες δεν βλέπεις καλά...
Βγες απο κει! Πήγαινε αλλού..
- Πού;
- Δεν ξέρω..Αλλού, πάντως όχι μες στις σκιες!Εκεί δεν έχεις ορατότητα..Δεν έχεις αντίληψη..
- Και η μαύρη ντάμα που καραδοκεί; Τί θα την κάνω;
- Να την αντιμετωπίσεις. Όχι με φόβο..με θάρρος, έστω και μέσα στις σκιες..
- Πώς;
- Η μαύρη ντάμα είναι αυτή που κουβαλας μετά το συμβάν. Η ενοχή απαιτεί ανοχή..Για δες..
- Τί;
- Τις σκιες...Δικές σου είναι...Ολόδικες σου...Και τις κουβαλάς..Μια και μια άλλη..Προστίθενται εσώτερα..
- Όχι! Όχι άλλες...Δεν ξέρω αν μπορώ άλλες...
- Είπαμε αντοχή. Αλήθεια, πόση εμπιστοσύνη επέδειξες αυτή την φορά στο συναίσθημα;
Σε αυτή τη μαύρη ντάμα;
- Καμία!
- Τώρα κουβάλα λοιπόν τις σκιες σου και σταμάτα να σκέφτεσαι. Απλά κλαίγε και κουβάλα.
Μέχρι να αντιμετωπίσεις τη μαύρη ντάμα
- Μα πώς; Κλαίω! Να! Κάθε μέρα πενθώ γι αυτές τις σκιες...
Γι αυτές τις ενοχές..Που προστίθενται μια..κι άλλη μια..
- Μέτρα! Θα χάσεις το λογαριασμό.Δεν λογαριάζονται πια..
Είναι αμέτρητες όσο είναι δυσβάσταχτες..
- Ναι! Ακριβώς αυτό! Δυσβάσταχτες! Δεν είμαι ακίνδυνη για ο,τι δίνω..
Εκεί μέσα στις σκιες, όχι!
- Κλάψε κι άλλο! Μάτωσε κι άλλο! Δεν φτάνει!
- Κλαίω! Κλαίω και ουρλιάζω, αλλά αυτή η μαύρη ντάμα δνε λυπάται..Και οι σκιες δεν φεύγουν!
- Κλάψε κι άλλο! Δεν φτάνει! Πώς να εξαλειφθούν αλλιώς;
Δεν φτάνει! Μην σε λυπάσαι!
- Τόσο αίμα δνε φτάνει; Πόσο πια; Πόσο παραπάνω πρέπει να βιαστεί η ψυχή
για να μουδιάσει και να γαληνέψει;
- Κλάψε σου λέω! Δεν ακούς;
- Να οι σκιες! Να τες...Μια, δυο, τρεις...χάνεται το μάτι μου στο μέτρημα..
- Είπαμε είναι αμέτρητες οσο θα ναι δυσβάσταχτες. Μην τις μετράς. Μόνο κλαίγε και μάτωνε!
- Η μαύρη ντάμα πλησιάζει! Τί να κάνω;
- Τί να κάνεις..Να την δεις κατάμουτρα!
- Θα τ'αντέξω;
- Όχι. Γι αυτό να το κάνεις...για να μάθεις ν αντέχεις.Πώς αλλιώς;
- Κάπως αλλιώς;
- Δεν υπάρχει αλλιώς.Δες την!
- Μα είμαι ματωμένη! Δεν βλέπω μπροστά μου!
- Να δεις. Δες την ματωμένη. Αλλιώς οι σκιες δε θα φύγουν..
- Εχω γδαρθεί και στον αριστερό αγκώνα..για δες λίγο..
- Εσύ δες!...Την ντάμα!
- Κάπως αλλιώς;
- Πώς αλλιώς;
- Άμα χόρευα έτσι ματωμένη και γδαρμένη με τις σκιες; Aν εμπιστευόμουν αυτε΄ς αυτή την φορά;
Ίσως μάθω να εμπιστε'υομαι και το συναίσθημά μου..
- Κάντο!
- Έτσι ματωμένη;
- Έτσι!
- Μα δεν πιάνονται οι σκιες...Μόνο να βαραίνουν ξέρουν..
- Τότε δες την ντάμα..Αργείς!
- Την βλέπω..Σε βλέπω..
- Και; Πώς νιώθεις;
- Πόνο, κλάμα, αίμα...Δεν έχω άλλες λέξεις..Να πνιγώ απο το κλάμα ή απο το αίμα;
- Αρκεί να πιστέψεις. Να πιστέψεις μια φορά την ύπαρξή μου.Να με εμπιστευθείς..
- Να πνιγώ απ το κλάμα ή απ το αίμα; Κλαίω κ ματώνω συνέχεια..
- Να πνιγείς απ ο,τι θέλεις, αρκεί να εμπιστευθείς
- Φτάνει πιά! Θα πνιγώ!
- Αν πνιγείς, θα εμπιστευθείς.
- ..........................................................................ΤΕΛΟΣ............................................................