Σκηνή έργου...

Νεαρός Ανδρας: - Zητώ παρηγοριά απο κάτι που αναδύεται..Κάτι σκιερό & πρωτόγνωρο
Ωριμη Γυναίκα: - Ζητά παρηγοριά απο τον πόνο
Α: - Zητάω να μπορώ να αποκοιμιέμαι στο χορτάρι δίχως την παραμικρή έγνοια
Γ: - Ζητάει να αποκοιμηθεί ήρεμος
Α: - Ζητάω την άσκοπη σιωπή που εκείνη φέρνει μπρος μου και ανοίγει τα χέρια για να την καλωσορίσει μαζί με μένα..Δεν ξέρω μέχρι πότε θα περιμένει..Απλά στοχέυω στο όνειρο που αναβλύζει απ τα δυο της μάτια..Δεν ξέρω μέχρι πότε θα με νιώθει,απλά στοχεύω στην καλοσύνη που αναβλύζει απο τα δυο της χέρια..
Προς τα που να πάω..;
Γ: - Προς τα δω να ρθεις..Που σε περιμένω χωρίς την παραμικρή βιάση.Προς τα δω να σύρεις το κορμί σου που κουρασμένο παρακαλεί φροντίδα..
Α: - Δεν ξέρω αν με περιμένει...Δν..
Γ: - Ναι, σε περιμένω..Είπαμε,χωρίς βιάση..Αλλά με τρόμο μικρού παιδιού μήπως και εκμεταλλευτείς την εγκαρτέρηση και αργήσεις να παρουσιάσεις την άφιξη του κουρασμένου σου κορμιού
Α: - Δεν ξέρω αν με περιμένει ακόμη..Γιατί είν αργά και μπορεί να χει ξεχάσει..Μπορεί να χει εγκαταλείψει τη σκέψη της μορφής μου, τον πόθο του κορμιού μου του κουρασμένου..Ίσως μπορέι να...
Γ: - Όχι, δεν ξέχασα.Ακόμη ζει ο πόθος της εγκαρτέρησης.Μεγάλο τίμημα η ύπαρξη της προσμονής.Τόσο μεγάλο που σχεδόν τρυπά κάθε μου παραπανήσια σκέψη και λέξη.
Με προσμονή λοιπόν..
Α: - Ίσως μπορεί να χει εγκαταλείψει,γιατί η εγκαρτέρηση απαιτεί μεγάλη προσμονή κι αυτό θα ήταν για κείνη πολύ μεγάλο τίμημα.Μεγάλο τίμημα και βαρύ για την ανάλαφρη ψυχή της.Δεν ζητώ αυτό..Την προσμονή της..Αλλά να γείρω κάπου το κυρασμένο μου κορμί που κοιμάται και ξυπνά με τις διαθέσεις κάποιου που ατενίζει το ονειρο και αγαπά μια ανάλαφρη ψυχή.
Ζητώ να γείρω στην ψυχή αυτή..
Γ: - Γείρε!Η ψυχή αυτή υπάρχει απρόσμενα για κάθε κουρασμένο κορμί σαν το δικό σου.Μόνο για το δικό σου
Α: - Θα ναι άραγε μόνο για το δικό μου; Ή θα εξυπηρετεί κι άλλες στιγμές φευγαλέα;
Γ: - Μόνο για το δικό σου σου..Δεν μπορεί να εξυπηρετεί άλλες στιγμές ουτε καν φευγαλέα..Η εγκαρτέρηση είναι μια, για ένα σώμα..Το δικό σου..
Α: - Ζητώ παρηγοριά απο το χέρι της
Γ: - Αφησέ με να σ αγγίξω..
Α: - Ζητώ φροντίδα απ τις λέξεις της..Απ την αύρα της
Γ: - Αφησε με να σου μιλήσω..Ξέρεις..σε περιμένω καιρό με εγκαρτ..
A: - Ναι, ξέρω..Με εγκαρτέρηση..ή καλύτερα προσμονή..Αυτό δνε είναι το τίμημα;Θα ναι άραγε ακόμη εκεί..Να γείρω πάνω της..Να ακουμπήσω τη ζωή μου δίπλα στη δική της..
Γ: - Είμαι ακόμη εδώ..Φευγαλέα πλέον μα ακέραιη...Μπορείς πια να ακουμπήσεις δίπλα μου την ζωή σου για να μπορώ να..
Α: - Μπορώ να ακουμπήσω δίπλα της πλέον...Νομίζω ήρθε η ώρα..Αρκετή η προσμονή της..Αρκετή η κούρασή μου..
Γ: - Να μπορώ να σ αγαπήσω άφοβα, ελέύθερα!
Α: - Μπορείς!Οπως και γω!Σου παραδίδω το κορμί μου μαζί με την ψυχή μου..Φτάνει η προσμονή..
Γ: - Φτάνει...