Dust

Σκόνη στο μυαλό...ή την ψυχή;

Περπατώ βρίσκοντας διέξοδα...
προσπαθώντας να συσσωρεύσω όλο & λιγότερη σκόνη...

Στην ψυχή..
Αντιλήψεις & χειρονομίες ανεξέλεγκτες εισβάλλουν στον χώρο..
στον σκονισμένο χώρο της καρδιάς..

Μέσα στη σκόνη τόσο ίδια &
θαμπά όλα.....

όλοι..

Ποιον να ξεχωρίσω;

Απο που;

Απο τις στιγμές...
Τις θαμπές επίσης..

Σκόρπισα ρόδα παντού...
Να με κοιτούν να γελώ μέσα στο φως που θαμπώνει απο τη σκόνη..
Με σηκωμένο το κεφάλι γελώ στη φωτεινή σκόνη..

Νιώθωντας παιδί ακόμη..
Γελώ παιδικά!

Και σου απλώνω το χέρι να το πιάσεις...

Δεμένοι πάντα..
Παντού..

Δεν έχει σημασία που..

Αρκεί το παντού..

Κι ας είναι μέσα στη σκόνη...
Κλώτσησα τα νερά που γίνονται σταγόνες στον αέρα & αποσπούν τη σκόνη..
Το νερό ξεπλένει για λίγο το θολωμένο τοπίο της σκέψης..
Αυτό σου εύχομαι λοιπόν..

Ξεπλυμένο μυαλό πάντα...

Χωρίς σκόνη,χωρίς τη θολούρα της,
το θάμπωμά της...

Καθάρια σκέψη σα το νερό το κρύο στα άγρια ποτάμια των δασών!
Ετσι ευχομαι να παραμείνει & η αγάπη μου για σένα!

Καθαρή & ξεπλυμένη απο βρωμιές & σκόνη..

Μαζί καθαρά & αληθινά λοιπόν..
Δίχως το παραμικρό στίγμα σκουπιδιού...

ή & ανάμεσα σε αυτά να ξεχωρίζω τη μορφή σου...
Τη μοναδική & αναντικατάστατη αυτή που πληρεί κάθε ξέχωρο κομμάτι τη ψυχής..