Αγνοια...

Μες στα λόγια θα σε βρω
που χουν νόημα κοινό
Το παλτό της συμφοράς
το φοράς και περπατάς
Δεν γνωρίζεις υλικό
είναι θέμα ουτοπικό
Σε γεμίζουν άδειες μέρες
που χουν χαθεί μες στους αγέρες φορώντας γυναικείες βέρες
Δεν μιλιέσαι με ανθρώπους
που χουν όλοι κοινούς στόχους
μα μονάχη σου πλανιέσαι,τρώγεσαι και καταργιέσαι
Δε σου λείπει η αλήθεια
που χουνε τα παραμύθια
μα η ψευτιά η αληθινή
που δεσπόζει στη ζωή
Δε σ'αρέσουν τα λουλούδια,τα γλυκά.τα σκουλαρίκια
μα σε νοιάζει να μιλάς
με τα μάτια της καρδιάς
Σου αρέσει η ιδέα, η αγκαλιά και η παρέα
μα ζητάς κάθε πρωί
να γεμίζουν οι αγροί
Μες στον ουρανό κυλιέσαι,χάνεσαι και συλλογιέσαι
Πώς στ'αλήθεια ειν'η ζωή;
Πώς κοιμάται και πώς ζει;
Κάθε που βραδιάζει
πλαγιάζεις στο φεγγάρι
τ'άστρα σου κάνουν συντροφιά
σου λεν για την πικρή χαρά
Την κουρτίνα σου τραβάς
και τα μάτια σου κοιτάς
Ποιός στ'αλήθεια ειμ'εγώ;
Τί γυρεύω στο κενό;