Ατιτλο

Στης άδοξης γαλήνης σου
το μαγικό σπαθί
χαλάρωσα τη δείνη σου
μέσα απο κλωστή
Κλωστή χρυσή με κέντημα
γεμάτο με ευχές
και γύρω γύρω θέλημα
να βρεις αυτό που θες
Αυτό που ψάχνουμε όλοι μας
μα δε το συναντούμε
ίσως γιατί το όνειρο
μια φορά το ζούμε
Πώς να μιλήσεις μόνος σου΄
όταν αυτό που θες
θα το χτυπάει αλύπητα
ο μαύρος σου μπερές
Σα να γυρνάς απο εκδρομή
κοιτώντας το παιδάκι
που σου γελά και σου κινεί
την πιο κρυφή σου απάτη
Κάποτε θα του έγνεφες
μ'έναν χαιρετισμό
μα, τώρα το παρέδωσες
μ'έναν απλό ληγμό
Δε βλέπεις πόσο γέρασες
απ'τα καφέ σου μάτια
μονάχα πόσο στέρεψες
απ'τα αγνά σου χάδια
Σταματημό δεν έχεις
με λυτρωμό αντέχεις
Το ξόρκι δε σε πιάνει
και η καρδιά σου χάνει
Σ'ένα παιχνίδι τρόμου
το χέρι σου δικό μου
Σε μια ζωή γεμάτη
με μια δροσιά του μπάτη
θα σε ξανάβρω φως μου
μέσα απο το "δωσ'μου"
Θ'αποκριθείς ή Θ'αντισταθείς
Δική σου επιλογή
μονάχα η αφή
Δεν έχω ησυχία
χωρίς μια τιμωρία
Τα λερωμένα γάντια
δείχνουν την κατάντια
Αυτά τα βελούδινα μπορντό
που κρύβουν όλο το θυμό
που μόνα τους με προχωρούν
σε κόσμους άλλους
που ζητούν εδώ και δώδεκα ζωές
να τους γυρίσω ως το χθες
Το πιάνο δε συνομιλεί
παρά κρατάει επαφή
κι η πόρτα που με γδούπο κλείνει
θέλει το άπειρο να σβείνει...